lunchen en werken

Om kwart over twaalf bel ik aan.
De deur gaat open.
Een bekend vriendelijk gezicht.
Had hij nou al een baard?
Staat hem goed.

Christus is opgestaan!
Hij is waarlijk opgestaan!

Voor de lunch:
Koffie.
Zullen wij maar „jij” zeggen?
Pratend zoeken naar raakvlakken.
Priesterschap, ikonen, Athos, vader Damaskinos, Vatopedie.
Het gevaarlijke gif van de roddel.

Na de lunch:
Mijn verhaal over een Orthodoxe kerk in Amersfoort.
Leuk plan, goed plan.
Een „Nou, ik wens je veel succes” sfeer.

Daarna Private Brain gestart.
Plotseling vuur: „Ja, dit is een mooi project voor die stichting.
Ik zal het opnemen met T.B., je weet wel …”

Ja ik weet wel.
En ik weet dat het zo moet.

Alleen kunnen wij het niet.
Met vrienden en met de vrienden van vrienden moet het lukken.