Is jouw Bijbel een Koran geworden?
Is jouw Bijbel een Koran geworden?
Wie regelmatig met anderen in discussie gaat weet hoe makkelijk het argument de standpunten kan vormen.
Dit is een manier om te zeggen dat sommige discussies helemaal vermeden moeten worden, omdat ze voor wie er aan deelnemen kunnen leiden tot hun ondergang.
Er zijn een aantal Christelijke wetenschappers, in het bijzonder Orthodoxe, die denken dat de klassiek genoemde debatten tussen Christenen en Moslims in de Middeleeuwen juist hebben geleid tot rampzalige gevolgen coor het Christelijke denken.
Wanneer je aan religieuze gesprekken aanknoopt is het o zo verleidelijk om met iets in te stemmen dat later voor problemen gaat zorgen.
Zo is het bijvoorbeeld mogelijk om in te stemmen met een vergelijking tussen de boeken van het Oude en Nieuwe Testament en het boek van de Koran.
Perslot, de Moslims hebben een heilig boek - Christenen hebben een heilig boek. Waarom zou je er niet over discussiëren wiens heilige boek beter is?
Het is zelfs mogelijk om in te stemmen met de Moslimbewering dat Christenen (en Joden) „Volken van het Boek” zijn.
De Moslims bedoelden natuurlijk dat Christenen en Joden volken waren van een inferieur, een minderwaardig boek, maar dat zij op een of andere manier beter waren dan heidenen.
Ondanks dat is het mogelijk om de zaak te laten schieten en er mee in te stemmen dat Christenen een „Volk van het Boek” zijn.
En het is ook mogelijk om grote vrijheid te geven aan de Moslim aanspraak dat het meest wezenlijke zaak met betrekking tot God „Islam” is, dat wil zeggen „onderwerping”. Tenslotte is God de Heer van heel de schepping, hoe kan dan het onderwerpen aan Hem, erkennen en aanvaarden dat Hij God is, niet het belangrijkste zijn?
Maar elk van deze vorderingen hadden rampzalige gevolgen in de geschiedenis van de Christenheid en zouden best eens de oorzaak kunnen zijn van een aantal moderne misvormingen van het Christelijke geloof.
Dus, om te beginnen stel ik vast:
- De Bijbel is niet het Christelijke Heilige Boek.
- Christenen (en Joden) zijn geen Volk van het Boek.
- Onderwerping aan God is niet een juiste manier om het Christelijke geloof te beschrijven.
Verder, elk van deze vorderingen leidt, eenmaal aangenomen, tot fundamentele verdraaiing van het Christendom.
Wanneer je heel ver wilt gaan dan kun je zeggen dat een flink deel van de moderne Christenheid is „geïslamiseerd”.
Hier kritisch over te denken is heel belangrijk - zeker in een tijd van hernieuwd contact met de Islam.
De historische debatten
De meeste moderne Christenen weten niets van de contacten en discussies tussen de Christenheid (in het bijzonder in het Westen) en de Islam (in het bijzonder in Spanje) tijdens de Middeleeuwen.
Een groot deel van de wetenschap in de vroege Europese universiteiten, met name volgens het model van de scholastiek, is veel verschuldigd aan de ontmoeting met de islamitische scholastiek - vooral voor het werken met de Aristotelische filosofie.
Christelijke, Joodse en Moslim geleerden, als Thomas van Aquino, Mozes Maimonides en Ibn Roesh (Averroes) zijn fundamenteel voor het Europese denken.
(Averroes wordt wel de „Grondlegger van het Westerse secularisme” genoemd).
Maar de rationalistische beweging die deze scholen vertegenwoordigen had blijvende invloeden op het Christelijke Westen - en niet allemaal zo goed.
Het denkbeeld dat plaats en het gezag van de Heilige Schrift in het Christelijke leven vergelijkbaar is met die van de Koran in het Islamitische leven is zo’n idee.
De Islam heeft geen Kerk - niemand staat tussen de gelovige en Allah. Er bestaan gemeenschappen, dat zeker, maar niet in de vorm die in het oorspronkelijke Christendom noodzakelijk was.
De verheerlijking van de alleenheerschappij van God en de werking van de Goddelijke Wil (predestinatie) zijn kenmerken van het Islamitische denken.
Ze zijn uiteindelijk kenmerken geworden binnen bepaalde vormen van Christelijke scholastiek.
De Protestante Reformatie wordt terecht beschreven als een product van de Christelijke scholastiek.
Andere historische krachten hebben haar gevormd, maar het is vermeldenswaard dat Luther, Calvijn en hun gelijken allemaal „scholastici - school mannen” waren.
Hun ideeën, in het bijzonder die van Calvijn, waren vóór de Middeleeuwse gesprekken met de Islamitische scholastiek grotendeels afwezig.
Het is niet zo dat de Reformatoren direct van de Islam leenden - maar de Islam droeg zeker bepaalde kernbegrippen bij die, in de loop van tijd, voor bepaalde delen van het hedendaagse Christendom fundamenteel zijn geworden.
De Bijbel is niet het Christelijke Heilige Boek
Zoals ik onlangs schreef, is de Bijbel correct gezien de Heilige Schrift; „Biblija”, een verzameling van geschriften die zo'n 1500 jaar of meer beslaan.
Zij vertegenwoordigen een verscheidenheid aan genres, houden zich bezig met heel verschillende situaties en begrip van God, en ten slotte (in het geval van het Nieuwe Testament) vertegenwoordigen de interne documenten van de oorspronkelijk Christelijke gemeenschap.
Christenen behandelen deze boeken als geïnspireerd (al is er een aantal boeken die niet, of alleen door sommige christenen wordt opgenomen) en ook als van belang voor inspiratie.
De Christelijke Schriften zijn boeken (in het bijzonder het Oude Testament) die een unieke geschiedenis van interpretatie kennen.
Christenen en Joden, traditioneel, lezen deze boeken niet op dezelfde manier. Zo gezien hebben ze geen „objectieve” betekenis.
De Christelijke Vaders hebben herkend dat er in de tekst meerdere betekenissen lagen.
De Christelijke gemeenschap is van vóór haar eigen teksten (het Nieuwe Testament) en wordt niet beschreven als op enigerlei wijze gefundeerd op de Schrift - de Apostelen en Profeten worden omschreven als het fundament van de kerk.
En al beschrijft de Traditie de Schriften niet als op een of andere manier inferieur aan de Kerk, noch wordt de Schrift gezien als losstaand van de Kerk. Ze zijn Boek van de Kerk.
Kort gezegd, de plaats van de Heilige Schrift binnen de Christenheid is totaal verschillend van de plaats van de Koran in de Islam.
Elke verwarring op dit punt is een verdraaiing van de Schrift.
Wij zijn niet een Volk van het Boek!
Christenen worden niet in de Bijbel gedoopt.
De Joden werden besneden en deel gemaakt van het volk van het Verbond voordat er ook maar een woord van de Schriften was geschreven. God openbaarde Zichzelf als de God van Abraham, Izaak en Jakob een paar hindert jaar voordat Mozes ook maar een regel geschreven had.
Christenen kunnen de Islam terecht zien als een ersatz-versie van het Christendom - een poging om een rivaal te creëren om aan de bijzondere behoeften en verlangens van de man Muhammed tegemoet te komen.
De Koran is Mohammeds verwrongen idee van de rol dat een "boek" in het leven van het Christendom en het Jodendom speelt.
Het is zijn poging om een rivaal te creëren.
Maar dit boek, anders dan enig geschrift of de uiting van een Bijbelse profeet, kwam met nieuwe claims.
De Koran is wat een slecht geïnformeerde woestijn prediker dacht hoe Christelijke en Joodse heilige boeken eruit zagen.
Het is een armzalige vervanger en een karikatuur van deze geschriften.
In die zin is de Koran is meer verwant aan het Boek van Mormon, een verzinsel dat vertelt hoe oplichters uit upstate New York dachten een oude religieus boek eruit moest zien.
Het vertelt ons veel over de geest van het 19e eeuw Upstate New York, maar niets over God.
De Koran vertelt ons over de beleving van een 7e eeuwse Arabische koopman, maar niets over God.
Het is dus een opperste religieuze ironie dat een dergelijke misvatting zou hebben veranderd hoe Christenen hun eigen heilige teksten zagen.
Maar het kan worden gesteld dat dit inderdaad het geval is.
De verschuiving die in de 15e en 16e eeuw (de Protestante Reformatie) plaatsvond van een gezaghebbende Kerk naar een gezaghebbend boek, kan niet worden los gezien van de dialoog met de Islam die in de twee of drie eeuwen daaraan voorafgaand plaatsvond.
Het is vermeldenswaard dat de scholastiek in het Westen grotendeels begon in Andalusische islam.
Het was niet een natuurlijke ontwikkeling van binnenuit.
De scholastiek werd uiteindelijk in het christelijke Oosten afgewezen.
Maarten Luthers „Hier stehe ich!” (eisend dat alleen een Schriftuurlijk argument een aanvaardbaar antwoord op zijn standpunt zou zijn) zou vier of vijf honderd jaar daarvoor onvoorstelbaar zijn geweest.
De „Bijbel” was toe nog niet de Christelijke Koran geworden.
Tegenwoordig echter zijn veel Christenen inderdaad „Volk van het Boek”.
Christendom is geen onderwerping aan God!
Oppervlakkig gezien, lijkt het ontkennen dat het Christendom onderwerping aan God is belachelijk.
Zeker, als God werkelijk God is, dan is onderwerping aan Hem de enige juiste reactie.
Maar onderwerping is niet een woord dat over de lippen van Christus komt.
Zijn uitnodiging om een kind van de Vader te worden is niet de eis om je aan het Opperwezen te onderwerpen.
Daarom is in het Christendom de bekering met het zwaard onmogelijke, en daarom is bekering met het zwaard nooit gestopt.
(Zulke bekeringen hebben inderdaad in de Christelijke geschiedenis plaatsgevonden - zijn later het onderwerp geworden van diepe kritiek en veroordeling).
Bij de Christelijke Doop wordt in de Orthodoxe Kerk gevraagd: „Verenig jij je met Christus?”
Dat is de taal van eenheid, waarin Paulus’ leer weerspiegelt dat de Doop eenheid is met de dood en de opstanding van Christus.
De moderne Evangelische uitdrukking: „Aanvard je Jezus Christus als jouw Heer en Verlosser?” heeft meer gemeen met de Moslim onderwerping.
Want het is niet noodzakelijk dat er in de vraag sprake is van eenheid - velen die onder het mom van deze vraag Christen zijn geworden hebben geen enkel idee van eenheid.
Gehoorzaamheid aan het evangelie is, op kritisch belangrijke manieren, helemaal niet hetzelfde als onderwerping.
In de juiste Christelijke opvatting, is gehoorzaamheid een coöperatieve actie, een synergie tussen God en gelovige.
En zo is het deel van de eeuwige dans van eenheid tussen Schepper en schepping.
In onderwerping (zeker zoals die in de Islam wordt geleerd) zit geen synergie - het is de erkenning van een kracht die alleen in een richting kan bewegen. Het is de vermindering van de menselijke persoon, zelfs zijn vernietiging.
Gehoorzaamheid, juist begrepen, is een uitnodiging tot ware persoonlijkheid - en, vreemd genoeg, het begin van de ware vrijheid.
Het Oorspronkelijke Christendom verheft de waardigheid van de menselijke persoon en verkondigt een evangelie dat de mensheid verenigt met God.
De verkondiging van de Heerschappij van Christus, hoewel afgeleid van de Christelijke leer, kan gemakkelijk een vervorming worden die de onderwerpingseisen van de klassieke islam aanneemt.
Ik heb zulk Christendom gezien.
Het is niet een aangename plek om te wonen.
De hedendaagse Christenheid moet tot zijn historische bezinning komen en opnieuw haar verschillende verdraaiingen van het evangelie onderzoeken.
Christus is geen ander woord voor Allah - ze lijken in niets op elkaar.
De volheid van alles wat het Christelijke geloof onderscheidt is in onze huidige confrontatie het met de Islam nodig.
De Bijbel is niet de Christelijke Koran.
Hij lijkt er zelfs niet op.
In staat zijn om dit te verwoorden is essentieel.
Christenen zijn het Lichaam van Christus en niet Volk van het Boek.
Het ontbreken van een echte ecclesiologie in het hedendaagse christendom is een kenmerk van haar Islamisering.
De oproep tot de relatie met God in Christus, echte eenheid in het Goddelijk Leven van de Drie-ene God, moeten onder Christenen juist worden verkondigd en onderwezen.
We hebben eeuwen van on-denken te doen als we de heelheid van het Christelijke Geloof willen terugwinnen en de waarheid spreken tegenover fouten.
fr Stephen Freeman
Christenen worden niet in de Bijbel gedoopt.
De Joden werden besneden en deel gemaakt van het volk van het Verbond voordat er ook maar een woord van de Schriften was geschreven. God openbaarde Zichzelf als de God van Abraham, Izaak en Jakob een paar hindert jaar voordat Mozes ook maar een regel geschreven had.
Christenen kunnen de Islam terecht zien als een ersatz-versie van het Christendom - een poging om een rivaal te creëren om aan de bijzondere behoeften en verlangens van de man Muhammed tegemoet te komen.
De Koran is Mohammeds verwrongen idee van de rol dat een "boek" in het leven van het Christendom en het Jodendom speelt.
Het is zijn poging om een rivaal te creëren.
Maar dit boek, anders dan enig geschrift of de uiting van een Bijbelse profeet, kwam met nieuwe claims.
De Koran is wat een slecht geïnformeerde woestijn prediker dacht hoe Christelijke en Joodse heilige boeken eruit zagen.
Het is een armzalige vervanger en een karikatuur van deze geschriften.
In die zin is de Koran is meer verwant aan het Boek van Mormon, een verzinsel dat vertelt hoe oplichters uit upstate New York dachten een oude religieus boek eruit moest zien.
Het vertelt ons veel over de geest van het 19e eeuw Upstate New York, maar niets over God.
De Koran vertelt ons over de beleving van een 7e eeuwse Arabische koopman, maar niets over God.
Het is dus een opperste religieuze ironie dat een dergelijke misvatting zou hebben veranderd hoe Christenen hun eigen heilige teksten zagen.
Maar het kan worden gesteld dat dit inderdaad het geval is.
De verschuiving die in de 15e en 16e eeuw (de Protestante Reformatie) plaatsvond van een gezaghebbende Kerk naar een gezaghebbend boek, kan niet worden los gezien van de dialoog met de Islam die in de twee of drie eeuwen daaraan voorafgaand plaatsvond.
Het is vermeldenswaard dat de scholastiek in het Westen grotendeels begon in Andalusische islam.
Het was niet een natuurlijke ontwikkeling van binnenuit.
De scholastiek werd uiteindelijk in het christelijke Oosten afgewezen.
Maarten Luthers „Hier stehe ich!” (eisend dat alleen een Schriftuurlijk argument een aanvaardbaar antwoord op zijn standpunt zou zijn) zou vier of vijf honderd jaar daarvoor onvoorstelbaar zijn geweest.
De „Bijbel” was toe nog niet de Christelijke Koran geworden.
Tegenwoordig echter zijn veel Christenen inderdaad „Volk van het Boek”.
Christendom is geen onderwerping aan God!
Oppervlakkig gezien, lijkt het ontkennen dat het Christendom onderwerping aan God is belachelijk.
Zeker, als God werkelijk God is, dan is onderwerping aan Hem de enige juiste reactie.
Maar onderwerping is niet een woord dat over de lippen van Christus komt.
Zijn uitnodiging om een kind van de Vader te worden is niet de eis om je aan het Opperwezen te onderwerpen.
Daarom is in het Christendom de bekering met het zwaard onmogelijke, en daarom is bekering met het zwaard nooit gestopt.
(Zulke bekeringen hebben inderdaad in de Christelijke geschiedenis plaatsgevonden - zijn later het onderwerp geworden van diepe kritiek en veroordeling).
Bij de Christelijke Doop wordt in de Orthodoxe Kerk gevraagd: „Verenig jij je met Christus?”
Dat is de taal van eenheid, waarin Paulus’ leer weerspiegelt dat de Doop eenheid is met de dood en de opstanding van Christus.
De moderne Evangelische uitdrukking: „Aanvard je Jezus Christus als jouw Heer en Verlosser?” heeft meer gemeen met de Moslim onderwerping.
Want het is niet noodzakelijk dat er in de vraag sprake is van eenheid - velen die onder het mom van deze vraag Christen zijn geworden hebben geen enkel idee van eenheid.
Gehoorzaamheid aan het evangelie is, op kritisch belangrijke manieren, helemaal niet hetzelfde als onderwerping.
In de juiste Christelijke opvatting, is gehoorzaamheid een coöperatieve actie, een synergie tussen God en gelovige.
En zo is het deel van de eeuwige dans van eenheid tussen Schepper en schepping.
In onderwerping (zeker zoals die in de Islam wordt geleerd) zit geen synergie - het is de erkenning van een kracht die alleen in een richting kan bewegen. Het is de vermindering van de menselijke persoon, zelfs zijn vernietiging.
Gehoorzaamheid, juist begrepen, is een uitnodiging tot ware persoonlijkheid - en, vreemd genoeg, het begin van de ware vrijheid.
Het Oorspronkelijke Christendom verheft de waardigheid van de menselijke persoon en verkondigt een evangelie dat de mensheid verenigt met God.
De verkondiging van de Heerschappij van Christus, hoewel afgeleid van de Christelijke leer, kan gemakkelijk een vervorming worden die de onderwerpingseisen van de klassieke islam aanneemt.
Ik heb zulk Christendom gezien.
Het is niet een aangename plek om te wonen.
De hedendaagse Christenheid moet tot zijn historische bezinning komen en opnieuw haar verschillende verdraaiingen van het evangelie onderzoeken.
Christus is geen ander woord voor Allah - ze lijken in niets op elkaar.
De volheid van alles wat het Christelijke geloof onderscheidt is in onze huidige confrontatie het met de Islam nodig.
De Bijbel is niet de Christelijke Koran.
Hij lijkt er zelfs niet op.
In staat zijn om dit te verwoorden is essentieel.
Christenen zijn het Lichaam van Christus en niet Volk van het Boek.
Het ontbreken van een echte ecclesiologie in het hedendaagse christendom is een kenmerk van haar Islamisering.
De oproep tot de relatie met God in Christus, echte eenheid in het Goddelijk Leven van de Drie-ene God, moeten onder Christenen juist worden verkondigd en onderwezen.
We hebben eeuwen van on-denken te doen als we de heelheid van het Christelijke Geloof willen terugwinnen en de waarheid spreken tegenover fouten.
fr Stephen Freeman